вторник, 11 марта 2014 г.

«Հավատո հանգանակ», կամ կրոնական հողի վրա հայ ազգին պառակտելու վտանգավորության մասին

Որևէ անհատ կամ ազգ չի կարող իրապես անկախ լինել, քանի դեռ չի գիտակցել Աստծո հետ իր միասնությունը:

Հավատի առումով՝ ցանկացած մարդու համար լավագույն տարբերակը կլինի այն, որ նա գերապատվություն տա Աստծո գոյության իր ներքին զգացողությանը և չենթարկվի դրսի զանազան կրոնների և դրանց ներսում ծլարձակած ու ծլարձակող տխմար աղանդների ազդեցությանը:


Նաև պետք է ասել, որ մարդու համար կարևոր է ոչ թե այն, թե նա ինչ կրոնի կամ աղանդի դավանորդ է, այլ այն, թե որքանով է նա իր ներսում և իրենից դուրս զգում կամ գիտակցում Աստծո գոյությունն ու ներկայությունը, քանի որ, ըստ էության, միայն դա է մարդու երկրային կյանքի ամենակարևոր իմաստն ու նպատակը: Տվյալ մարդու համար տվյալ կրոնը կամ դրա որևէ աղանդը լավ է այնքանով, որքանով նպաստում է դրան:
Բանն այն է, որ մարդկանց գիտակցական մակարդակները շատ ավելի խիստ են տարբերվում իրարից, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից: Ուստի դժվար է, և մենք չէ, որ պիտի դատենք, թե տվյալ պահին ո՛րն է լավ այս կամ այն մարդու կամ ազգի համար: Դեռ ավելին՝ հայ ազգի դեմ հանցանք են գործում բոլոր նրանք, ովքեր քրիստոնեությունից բացի այլ կրոններ կամ աղանդներ դավանող հայազգիներին հայ չեն համարում և թշնամությամբ են համակվում վերջիններիս նկատմամբ:

Комментариев нет:

Отправить комментарий