Աղմկոտ ընթացք

Շխկոց-թխկոցի, հարայհրոցի դարում այս ահեղ

Ինչպե՞ս մեր  հոգին անաղարտ պահենք...

Աղմուկն է խեղդում մեր ինքնությունը,

Աստվածահայման ունակությունը,

Անդորրության մեջ աղոթք անելու

Արժանապատիվ համբերությունը:

Գվվոց-աղմուկին մարդն առոք-փառոք

Հավելում է և ականջ ծակող ռոք,

Ահասարսուռ բաս, թմբուկ մոլեգին,

Աղեկտուր ճիչ, մորմոքներ կրքի,

Որ էժան գնով, ըստ ազատ կամքի,

Նենգ Բանսարկուին  ծախի իր հոգին:

Կա՛նգ առեք, էհե՜յ, լռեցե՜ք հապա,

Որ գոնե փորձենք հասկանալ մի պահ,

Թե ու՞ր է տանում այս ասֆալտապատ,

Սև, ծխաբույր ու աղմկոտ ճամփան:

Դժոխք չհասա՞նք, շա՞տ կա գնալու...

Այս մոլորակը ու՞մ է մնալու...

Ո՞վ է սուզվելու խորքը Երկնքի,

Ուր ծնունդ առավ անմահ իր հոգին: