Валерий Брюсов - «NOLI ME TANGERE, MARIA»

Прошел печально день субботний,

Сияет небо новым днем,

И в душах всех бесповоротней

Разуверение во всем!

Он говорил: «Как свет зарницы,

Приду, и воззову на суд…»

И вот лежит во тьме гробницы,

И стражи тело берегут.

Но женщин души не устанут,

Как горный ключ, струить любовь:

«Он обманул… иль был обманут…

Но Он страдал и пролил кровь!»

Несут ко гробу ароматы,

Но пустотой зияет он…

И тут же веет слух крылатый,

Что труп врагами унесен.

Тогда, всем горестям услада,

К Марии сходит сам Христос,

Но в нем ей мнится сторож сада, —

Она к нему: «Не ты ль унес…»

И, слыша речи роковые

Не могшей победить искус,

«Noli me tangere, Maria!» —

Ей отвечает Иисус.

«Մի՛ դիպչիր ինձ, Մարիամ...»

Թախծալի էր անցել շաբաթ օրը,

Լուսաբացն է արդեն հաջորդ օրվա,

Անսփոփ ու անհույս են բոլորը,

Անվստահ են դարձել ու անհավատ:

Նա ասում էր. «Կգամ արշալույսի ցոլքով,

Իմ գալուստով սկիզբ կտամ դատին…»

Եվ պառկած է ահա տապանակում,

Պահակներն են հսկում իր դիակին:

Սակայն կանանց հոգուց աղբյուրի պես

Չի դադարում հորդալ սերը մաքուր.

«Նա խաբել է գուցե... Կամ խաբվել է,

Բայց արյունն է տվել տառապանքում»:

Գերեզման են տանում օծման յուղեր,

Սակայն դագաղը իր… դատարկ ահա.

Եվ անհապաղ լուրն է առնում թևեր,

Որ չար ոսոխները Իր դին տարան:

Հետո, որպես վշտին մխիթարանք,

Երևում է Հիսուսը Մարիամին,

Բայց թվում է նրան այգու պահակ,

Հարցնում է. «Հո դու՞ չես տարել դին…»:

Եվ լսելով հարցն այդ անդառնալի`

Որպես փորձությանը նոր հաղթանակ,

Հիսուս խոսք է գտնում մի դառնաղի.

«Մի՛ դիպչիր ինձ, Մարիա՛մ»,- ասում է Նա: