Ողբա՞լ... Ոչ, կերտե՛լ

«Դարձ ի շրջանս յուր»

Ողբասա՞ցդ դառնամ, ո՜վ հինավուրց ազգ իմ,

Պատմիչ-Ողբասացից հազար հինգհարյուրն անց.

Չէ՞ որ կապանք դրվեց զավակներիդ բազկին,

Եվ, ավա՜ղ, անցյալիդ կարոտով ենք լցված:

Վեհ անցյալի հուշը գրգիռ է սրբազան,

Իսկ կորուստներ հիշելն, այո՛, կարոտախտ է.

Ո՞վ կարող է կռել հուսալի ջրբաժան,

Որ էլ կորուստ չտա մեր ապագա բախտը:

Գահակալից արդեն մնաց լոկ նախագահ,

Խորհուրդ խորինդ սուրբ դարձավ խորհրդարան,

Նախարարից հիմա սոսկ «տանիքն» է առկա,

Սեպուհներդ ցայսօր գռփում են անվարան:

Մշակույթիդ մշակն անմշակ է ի՛նքը,

Սպասավորդ Աստծո՝ սպասք է սոսկ լիզում,

Ցամաքու՜մ է ահա բերրի հողիդ ստինքը,

Եվ անցողիկ գանձ են զավակներդ դիզում:

Ողբասա՞ցդ դառնամ, ազգ իմ բազմադարյան...

Օ, ո՜չ, դարձի կգամ իմ հրեղեն մարմնին,

Կկերտեմ նոր երկիր՝ հրաբորբ ու վառման,

Կհրկիզե՛մ ժայռն այս, որ Մհերը հառնի...